هملت داگ، مکبث کاهوت

استوپارد در 1979 نمایشنامۀ هملتِ داگ، مکبثِ کاهوت را بر اساس ایدۀ شکسپیری روزنتکرانتز و گیلدنسترن مرده‌اند و البته خوانشی زبان‌شناسانه از نظریۀ بازی‌های زبانی لودویگ ویتگنشتاین به نگارش درآورد. نمایش در سوم اکتبر 1979 در برادوی روی صحنه رفت و عمرش 28 اجرا بود.

استوپارد با دریافت دیدگاه ویتگنشتاین، به خلق زبانی جدید با عنوان داگ مبادرت می‌ورزد و نتیجۀ کار ادراک معنا در ازای کارکرد واژه است. این رویۀ استوپارد در نگارش نمایشنامه، زمانی اثربخش می‌شود که در بخش دوم نمایشنامه،مکبث کاهوت، بازیگران برای گریز از سانسورِ حکومت کمونیستی چکسلواکی، زبان داگ را به خدمت می‌گیرند.

استوپارد همانند دیگر آثارش، علاوه بر اقتباس از متن، تاریخ را نیز اقتباس می‌کند. اگر در آرکادیا داستانی خیالی از کوچ لرد بایرون روایت می‌کند، در هملت‌داگ، مکبث‌کاهوت، او روایتی از تجربۀ تئاتر دیدنش در کشوری کمونیستی را نقل می‌کند.

ماجرا از این‌ قرار است که تعدادی دانش‌آموز می‌خواهند هملت را به زبان «داگ» اجرا کنند، اما به دلیل زبان نمایشنامه (زبان انگلیسی) به دنبال راه‌حلی می‌گردند. در نمایشنامه دوم تئاتری خانگی برگزار می‌شود که نمایش مکبث است. با ورود عوامل سیاسی به داخل نمایش، اجراکنندگان به فکر شیوه اجرایی می‌افتند که مشخص نشود این نمایش، نمایشِ مکبث است.