ابلوموف

[ابلوموف روی تخت نشسته است، نگاه گنگی دارد. کمی می‌گذرد. ساعتْ نه بار زنگ می‌زند و او از جایش می‌پرد.]

ابلوموف: به این زودی... بریم! بریم سرِ کار. آخی چه‌قدر راحت و بی‌خیال ولو شده بودم.[صدا می‌زند.] زاخار![کمی می‌گذرد.] زاخار!

[صدای غرولند کسی از پشت صحنه؛ بالاخره زاخار وارد می‌شود. ابلوموف دوباره در رؤیا فرو رفته است. کمی می‌گذرد.]

زاخار: اوه!

ابلوموف: کیه؟

زاخار: خب! منو صدا کردین.

ابلوموف: صدات کردم. چرا صدات کردم؟ نمی‌دونم. برو... برو... هر وقت یادم اومد، دوباره صدات می‌کنم.[زاخار خارج می‌شود.] خب معلوم شد. بهتره پاشم. باید اول با دقت تمام نامه رو بخونم، بعدش... زاخار![همان بازی قبل. زاخار، پس از چند لحظه ایستادن و منتظرشدن، دوباره به سمت در خروجی می‌رود.] صبر کن ببینم! داری کجا می‌ری؟

زاخار: شما که حرفی نمی‌زنین خب... منم که نمی‌تونم تمام روز رو هِی برم و بیام.

ابلوموف: شاید به اندازه کافی نمی‌خوابی. می‌بینی که مشغله دارم. نامه مباشر رو برام پیدا کن. کجا چپوندی‌ش؟

زاخار: کدوم نامه؟ من که نامه‌ای ندیدم.

ابلوموف: ولی پستچی نامه رو داد به تو. اون پاکت کثیف...

زاخار:[ادای کسی را درمی‌آورد که مشغول گشتن است.] من از کجا باید بدونم که شما چی‌کارش کردین؟

ابلوموف: تو هیچ‌وقت هیچی نمی‌دونی! خوب بگرد![زاخار می‌خواهد صندلی‌ای را جابه‌جا کند که پشتیِ صندلی از جا درمی‌آید و در دستش می‌ماند.] هنوز اونو درست نکردی؟ این‌که کار سختی نیس که آدم بره یه نجار بیاره... خوبه که خودت اونو شکستی.