چاقوی بزرگ

کلیفرد اودتس را عموماً به هنرمندی عصیانگر می شناسند که بین ایدئالیسم اجتماعی و واقعیتِ سازش خواهِ کار در صنعت سرگرمی وامانده بود. هنر اودتس، به قول آرتور میلر، بر دوش کشیدن بار فرهنگ عامه ای بود که چیزی جز سرگرمیِ آنی و بی دردسر نمی خواست. سنگینیِ این بار در نمایشنامۀ 1949 او، چاقوی بزرگ، به روشنی پیداست؛ حمله ای تند و تیز به هالیوود از جانب نمایشنامه نویسی که باورش بر این است که عمرش را در نمایشنامه نویسی برای سینما به باد داده است. چارلی کسل قهرمان نمایشنامه در اصل همان اودتس است که گمان می کند ارزش های فردی و علایق واقعی اش را قربانیِ شهرت و موفقیت موعود هالیوود کرده است.