باور به خدا، به شیوه های مختلفی توجیه شده است که از جمله مهمترین آنها اتکا به فطرت انسانی است. در دو سنت اسلامی و مسیحی، تقریرهای مختلفی از این شیوه ارائه شده است.
پژوهش حاضر مهمترین تقریرهای "خداشناسی فطری"، از جمله تبیین آن در پرتو "علم حصولی بدیهی اولی"، "علم حصولی بدیهی ثانوی"، "باور پایه"، "تجربه دینی"، "علم حضوری" و "بینش مبتنی بر گرایش" را گزارش و تحلیل کرده و میزان توفیق آنها را در ساحت معرفت شناسی محک زده است، و در انتها به استنتاج بهترین تقریر از فطری بودن باور به خدا پرداخته است.