اقلیت های دینی در عصر صفوی

روزگار صفویه دوره رشد و شکوفایی تمدن ایرانی و دوران افزایش اقتدار ایران در منطقه و جهان بود. به گونه‌ ای که برای نخستین ‌بار در تاریخ ایران پس از اسلام، یک دولت ایرانی ‌توانست ضمن پایه‌ ریزی دولت−کشوری بر مبنای مرزهای کهن ایران زمین، برای مدتی طولانی و به گونه ‌ای نهانی تجاوزات همه بیگانگان را دفع و کشور را از ورود و استقرار عناصر جدید قدرت از بیرون حفظ کند.

پژوهش حاضر متمرکز به بررسی وضعیت اقلیت‌ های دینی در دوره شاه عباس اول تا سقوط دولت صفوی است. مراد از اقلیت ‌های دینی در این پژوهش، مسیحیان، یهودیان، زرتشتیان و هندوان است که هر یک به اقتضای موقعیت و جایگاه خود در جامعه در شاخه‌ های مختلف با دولت صفوی همگرایی داشتند.
آنچه بررسی جایگاه اقلیت‌ های دینی را در عصر صفوی جذاب‌ تر می‌ کند آن است که دولت صفوی به‌ عنوان یک دولت شیعی که خاستگاه و مشروعیت خود را از دین اسلام و مذهب تشیع گرفته بود، به شدت بر مسئله مذهب و ادیان به‌ عنوان یک موضوع محوری تأکید داشت.