در قیامت خود حقیقی انسان ظاهر می شود؛ در حقیقت انسان در دنیا در حال نوشتن صحیفه اعمال خود است که در قیامت ظهور و بروز می کند و او با چشم ملکوتی خود آنچه را که در دنیا در پس حجاب و پرده بود، آشکارا می بیند؛ هم باطن و حقیقت خودش و هم دیگران را شهود می کند که ساخت این حقیقت و باطن نتیجه اعمالشان در دنیاست؛ بنابراین نتیجه عمل صالح، حیات طیبه است و نتیجه ظلم، تاریکی روز قیامت است.