شوپنهاور

شوپنهاور، ژرف ‌ترین و بی رحم ‌ترین بدبینِ فلسفه‌ غرب، سرود شوربختی ‌های هستی آدمی را با اندوهی سر داد که اندک ‌چیزی از تغزل کم داشت؛ و با این ‌همه، خود از زیبایی ‌های موسیقی و هنر به وجد می آمد. ولی چگونه چنین حزن‌ انگیزی و چنان شور و خلجان والایی در یک انسان و یک ذهن یک‌ جا گرد آمد؟ تنها با تطبیق این دو سویه اندیشه‌ شوپنهاور است که به‌ راستی می توانیم امیدوار باشیم که ناسازه ‌وارترین ــ و چه‌ بسا کژروترینِ ــ همه‌ اندیشه ‌وران تاریخ تفکر را دریابیم. تنها از رهگذر تأمل در اندیشه‌ های شوپنهاور در باب زیبایی است که می توانیم نگرش او به حقیقت را درک کنیم.