تا زنده ‌ام هویت من عشق است

این کتاب از چند منظر در کارنامه کاری نویسنده قابل اعتناست. نخست اینکه یادآور آثارقدیمی ادبیات معاصر ایران است که در قالب شطح نوشته و منتشر شده است. متونی شوریده و آکنده از احساسات غلیان کرده و پرخروش نویسنده‌اش که عالی‌ترین نمونه‌های آن را در برخی از آثار احمد عزیزی و سید مهدی شجاعی می‌توان سراغ گرفت. حجتی در کتاب تازه خود سعی کرده نیم‌نگاهی به این سنت نویسندگی و روایت در ادبیات معاصر ایران داشته باشد و در قالب روایی نزدیک به آن با مخاطب خود صحبت کند.

«تا زنده‌ام هویت من عشق است» با این که سعی داشته قدم در این وادی بنهد اما از منظر زبان و شاعرانگی‌اش فاصله قابل اعتنا و هوشمندانه‌ای این سبک حفظ کرده است. نویسنده در این اثر با زبانی بسیار ساده‌تر و به دور از اغراق‌ها و توصیف‌های شاعرانه و البته با تمهیدات ادبی مختص با متن و نثر به پیشواز مخاطب می‌رود و با او از خود درون او صحبت می‌کند.

«تا زنده‌ام هویت من عشق است» روایتی است از گمشده‌های درونی انسان. گمشده‌هایی که در چهارچوب زیست انسانی در جامعه مدرن روز به روز بیش از پیش زنگار بر خود می‌بیند. نویسنده به همین اعتبار کتاب خود را با گفتاری درباره سالروز تولدش شروع می‌کند و مروری بر حسرت‌ها و اندوه‌های رفته و بازمانده بر زندگی‌اش و همین دریچه جایگاهی است برای پل زدن او به ارتباطی که میان خود ومنبع الخم بخش و الهی زندگی ایجاد کرده است.