اواخر دهه هشتاد میلادی رویکرد مدیریت دولتی نوین به عنوان آنتیتز، در برابر تز مدیریت دولتی کلاسیک قرار گرفت و با انتقاد به این وضعیت که بوروکراسی بخش دولتی بیشتر توانایی خود را مصروف مسائل عملیاتی نموده تا مسائل راهبردی؛ کاستن از دامنه فعالیتهای دولت را با تأکید بر برونسپاری امور تصدیگری و تمرکز بر امور راهبردی پیشنهاد کرد. بدین ترتیب با ظهور و بروز مدیریت دولتی نوین برونسپاری و پیمانکاری بخش عمومی بیش از پیش گسترش پیدا کرد و مناقصه برای سازمان های دولتی به عنوان یک فعالیت اصلی الزامی گردید. با این توصیف کشور جمهوری اسلامی ایران برای اجرایینمودن برنامه های درازمدت و رسیدن به جایگاه مناسب در منطقه و جهان براساس سند چشمانداز1404 نیاز به ایجاد زیرساخت های عمرانی متعدد دارد که با برگزاری مناقصات و انعقاد قراردادهای پیمانکاری امکانپذیر است.