بر بلندای حلب

اگر می ‌خواهید خاطرات یک رزمنده ارتش را از قبل اعزام به سوریه تا شب ‌های عملیات در دل تکفیری ‌ها تجربه کنید و صدای فریاد داعشی ‌ها را در کوچه ‌های برنه و زیتان بشنوید یا در میانه جنگ معنای انتظار و دلتنگی را درک کنید و در آخر از غم شهادت رفیقتان یک شبه موهایتان سفید شود! بر بلندای حلب را بخوانید ...

گزیدۀ متن
فرمانده گردانی بودم که یک گروهانم کامل از هم پاشیده بود، گروهان دیگرم هم، مهماتی برای جنگیدن برایش نمانده بود. از فرمانده گروهانم (محسن قوطاسلو) خبری نداشتم و فرمانده محورم هم در یکی از خانه ‌های بی ‌نام و نشان روستای برنه، با مرگ دست و پنجه نرم می ‌کرد و نمی ‌دانستم باید خودم را چگونه به او برسانم.
دوباره شعار دادن نیروهای دشمن شروع شده بود. صدایشان به حدی نزدیک بود که احساس می‌ کردم داخل کوچه هستند. این حربه‌ آنها کاری ‌تر از جنگیدنشان بود و در این مواقع ترس را کاملا توی چهرۀ بچه ‌ها می‌ دیدم.
سریع دست به کار شدم و از صفرزاده خواستم که با صدای شعار، منطقه را به آشوب بکشد. خودم هم بلند شدم و با بچه ‌ها شروع کردیم به شعار دادن!
نیمی از روستا یک پارچه صدا شده بود و هرچند تعدادمان بیشتر از بیست نفر نبود؛ ولی چون در سنگرهای متعدد و روی ساختمان ‌ها مستقر بودیم، صحنه‌ زیبایی خلق شده بود.
صفرزاده به سبک بچه‌ های فاطمی شعار می‌ داد. با صدای بلند و مردانه ‌اش فریاد می ‌زد: "نعرۀ... حیدری" و بقیه با تمام توانشان نعره می‌ کشیدند: "یا علی...!"
با کاری که بچه ‌ها کردند، صدای دشمن میان نعره ‌های مردانه بچه ‌های فاطمی گم شد و به تدریج سکوتی مرگبار روستا را فرا گرفت ...