گلوله های برفی: مجموعه داستان برای نوجوان

پرده را می ‌زنم کنار و از پشت شیشه عرق کرده، حیاط برفی را می ‌بینم. مجید نیست، آن ور حیاط را نگاه می ‌کنم، اِ ...
عجب رویی داره این پسر! اصلا نه انگار یک ساعت است زیر برف ایستاده! خوش و خرم دارد برف‌ بازی می ‌کند!
دانه‌ های نقره‌ ای برف روی سرش نشسته و او دارد با دست ‌های سرخ، یک گلوله برفی درست می ‌کند، حتماً می ‌خواهد آدم برفی درست کند، قرار بود بعدازظهر، شال و کلاه کنیم و با هم یک آدم برفی خوشکل درست کنیم، اما حیف...

***

کارنامه را تا می کنم و می گذارمش وسط کتاب ادبیات. کتاب را فشار می دهم تا حسابی له شود و می‌برم زیر همه کتاب‌ها قایمش می کنم. این اولین کارنامه‌ای است که دارم از دیگران قایمش می کنم.

***

صدای سحر از حیاط می‌آمد که با دوچرخه‌اش بازی می‌کرد. نشستم پشت میز تحریر و به نقاشی‌های بامزه سحر که همه را روی دیوار اتاقمان چسبانده بود نگاه کردم. من هم دلم می‌خواست یک نقاشی قشنگ با آبرنگ می‌کشیدم و قابش می‌کردم و می‌زدم به دیوار. مثل همان‌که برای تولد الهه کشیدم و الان توی اتاقش جا خوش کرده. اما دیوار اتاقمان دیگر جا نداشت.
دلم نمی‌خواست دیگر به این چیزها فکر کنم. کتاب درسی‌ام را باز کردم و مشغول خواندن شدم. صدای صاحب‌خانه‌مان را که شنیدم، سرم را از روی کتاب بلند کردم. کبری خانم توی حیاط داد می‌زد: «سحر! برو خانه خودتان بازی کن، سرم را بردی، بچه!»