تربیت توحیدی با روضه های حسینی

در میان رویدادهای قرون نخستین اسلام، واقعه عاشورا مهم‌ترین و تأثیرگذارترین رخداد به شمار می‌آید.

سیره امام حسین (ع) در جریان این نهضت عظیم که در نوع خود یک انقلاب تربیتی منحصر به فرد است می‌تواند الگویی جامع در جهت تدوین منشور تربیت توحیدی باشد. با شرکت در محافل روضه‌خوانی امام حسین (ع) می‌توان به بخش اعظم این منشور دست یافت.

روضه‌ی امام حسین(ع) و آموزه‌های تربیت فردیِ منبعث از آن علاوه بر سازندگی‌های تربیتی برای سوگوار، موجب اجر و پاداش الهی در آخرت و بهره‌مندی از شفاعت اباعبدالله‌الحسین(ع) می‌گردد.
نگاه تربیت فردی در کلام شیعی، هدایت و رشد انسان‌ها بر مبنای ولایت (محبت) و آن‌ ارزش‌هایی ا‌ست که تحقق آن‌ها زمینه‌ساز دستیابی به هدف غایی تربیت توحیدی یعنی قرب الهی خواهد بود. اولوالالباب بودن، صبر و استقامت، خانواده‌دوستی، بصیرت و ولایت‌مداری، وفاداری و عزت‌مداری؛ از جمله آموزه‌های تربیت دینی تجلی یافته در سیره امام حسین(ع)، اهل‌بیت و اصحاب ایشان است که صورت‌های مختلف از یک بینش توحیدی و تجلی نگاه آن‌جهانی‌ست که عینیت پیدا کرده است؛ و مبین نقش تربیت توحیدی در سازندگی درونی انسان‌ هاست.

کتاب حاضر به تشریح و تببین شیوه تربیتی توحیدی با بهره‌گیری از مجالس سازنده روضه‌های حسینی پرداخته است و اموزه‌های تربیتی فردی و جمعی ان را برشمرده است.