برشکن

بُرشکن. حالا چه بود مگر این بُرشکن؟ از کجا آمده بود؟ بنایش را که گذاشته بود؟ ای کاش ریشه اش می سوخت که ریشه همه را سوزانده بود. مگر نمی شد بی برشکن زندگی کرد؟ پیرتر ها می گفتند اولش این طور نبوده، چهارتا بزرگتر از روی خیر خواهی بنا گذاشتند همه با هم سرزمین بروند مبادا داس کسی خوشه آن دیگر را سهم خرمن خود کند و چشم در چشم همسایه حیا کند، مبادا مال غیر قاتی مال خودی به تاپو انبار شود؛ اما کم کم حلاوت نان گندم که جای تلخناکی و گسی نان جو زیر زبان جماعت مزه کرد، اگرچه سفره ها رنگین تر شد، برکت از آن ها رفت. آدم ها هم عوض شدند. برشکن شد میدان تاخت و تاز و خالی کردن عقده ها سرهم.