درآمدی بر فلسفه ‌های هست بودن

اگزیستانسیالیسم یا فلسفه­ های هست بودن، یکی از مهم­ترین مباحث فلسفی قرن نوزدهم و بیستم است که خاستگاه آن را به روایتی سده چهارم قبل از میلاد و اندیشه­ ها و آرای نخستین فیلسوفان یونان و به روایتی دیگر قرن نوزدهم میلادی و آثار سورن کیرکگارد می ­دانند.

این جریان فلسفی که به حق می­توان آبشخور فکری آن را اندیشه ­های اگزیستانسیالیسم یونانیان دانست در واقع جنبشی است علیه سیستم مابعدالطبیعه ای که در طول اعصار و قرون گذشته بر تاریخ تفکر اروپا حاکم بوده و موجبات انحراف بشر از اندیشیدن به وجود و حقیقت هستی و گرایش به تفکر مفهومی را فراهم آورده است. از این رو در فلسفه قاره­ ای اندیشمندانی نظیر کیرکگارد، نیچه، هایدگر، سارتر، مارسل، یاسپرس، مرلوپونتی و دیگران به شیوه­ های مختلف و با اهداف خاص خود هر یک تلاش نموده­اند ضمن توجه دادن انسان دوره مدرن به تاریخ فراموشی وجود و امر قدسی، شعار بازگشت به گذشته و ضرورت مواجهه وجودی با حقیقت هستی را سر دهند.