جانستان کابلستان

هتلِ تجارت هتلی سه ستاره است و طبقاتِ پایین‌ش در حقیقت اداری است و اتاقِ تجارتِ شهر. در طبقات یک سالن هم دارد که بعضی خانواده‌های متمولِ هرات، در آن عروسی می‌گیرند. وارد می‌شوم. کنارِ ورودی دو نفر با لباسِ افغانی و کلاشینکف ایستاده‌اند. نمی‌دانم برای چه. به احترامِ خانواده راه را باز می‌کنند. آداب‌دان مردمی هستند مردمِ این دیار...

از پذیرش که جوانی با لباس و شلوارِ مرتب است، قیمتِ اتاق را می‌پرسم. دو نفره شبی 90 تا 100 دلار. با صبحانه‌. انصافا نسبت به ساخت‌مان و تجهیزاتی که در همین لابی به چشم می‌آید، گران نمی‌گوید. اما به نسبتِ وضعِ شهر، تا آن‌جا که در همین ده دقیقه توانستیم ببینیم، رقمِ بالایی به نظر می‌رسد. یعنی قیمت، به داخلِ هتل می‌آید، اما به بیرونِ هتل نه...

نمی‌دانم چرا حسِ خارج بودن! می‌کنم یک‌هو!

الان که لو-سیزن است و های-سیزن نیست... همه‌جای دنیا ارزان‌تر حساب می‌کنند توی این فصول...

از این سر و صدای من، مدیرِ هتل، که دفترش پشتِ پیش‌خوانِ پذیرش است، بیرون می‌آید. نگاهی به ما می‌اندازد. کت و شلوار و کراوات دارد و شکمی بیرون‌زده. عاقل‌مردی است پنجاه ساله.

ایرانی هستید شما... به خیر... به خیر... خوش آمده‌اید به هرات... (به مسوولِ پذیرش اشاره می‌کند) شما اتاق بدهید به آقا، طفلِ خردشان اذیت نشود، چیزی هم ازشان نگیرید...