معناشناسی زبانی یکی از شاخه های مهم زبان شناسی است که از قرن بیستم به صورت مستقل مطرح شده است. این دانش به بررسی علمی معنا می پردازد و از این رو، «دانش معنا» نام گرفته است. اگر چه قدمت مباحث آن به دوره یونان می رسد و در میراث علمی مسلمانان و در علوم مختلف اسلامی مطرح بوده، اما تدوین و طرح این دانش در عصر جدید تفاوتهای مهمی با دوران گذشته دارد. نظام مندی و روش مندی و ابتنا بر مبانی زبان شناختی خاص، چهره جدیدی به آن داده است. همچنین، این دانش تأثیر فراوانی در مطالعات دینی و فهم و بررسی متون دینی بر جای گذاشته است.
در چند دهه اخیر، تحقیقات معناشناختی گسترده ای براساس جریان ها و روش های معناشناختی در مطالعات قرآنی انجام شده است.
کتاب حاضر برای آشنایی با مبانی و روش های این دانش تدوین شده است. این اثر براساس سر فصل مصوب و با حمایت مرکز هماهنگی و توسعه پژوهش و آموزش عالی قرآنی کشور تدوین و به عنوان منبع آموزشی درس معناشناسی 2 رشته علوم قرآن و حدیث معرفی شده است.