امپراتوری آمریکا و زرادخانه سرگرمی

جهان در چند سال گذشته با علاقۀ فراوان شاهد افزایش قابلیت ‌ها و قدرت‌ های رسانه ‌های دیجیتال و تأثیرات سیاسی استفاده از آن‌ ها بوده است. علاوه‌ بر وقایع معروفی مانند بهار عربی، به‌ خصوص آنچه انقلاب فیس بوکی مصر نام گرفت، رسانه‌ های دیجیتال و شبکه‌ های اجتماعی به ابزاری ضروری در همۀ جنبه‌ های فعالیت ‌های سیاسی تبدیل شده ‌اند. استفادۀ زیرکانۀ باراک اوباما از توانایی‌ های رسانه‌ های اجتماعی، نقشی محوری در پیروزی‌ های انتخاباتی او در سال‌ های 2008 و 2012 ایفا کرد. غیر از جریان اصلی سیاست آمریکا، فعالان سیاسی ضد ریاضتی در بریتانیا نیز برای اعلام برنامه‌ هایشان و هماهنگی اقدامات و اعتراضات خود علیه بانک‌ ها و مشاغل متهم به نپرداختن مالیات کافی، از توییتر استفاده کرده‌ اند. دانشجویان در شیلی، مونترال و کالیفرنیا دوربین‌ های دیجیتالشان را همه‌ جا با خود می‌ برند و همۀ تعاملات با یکدیگر و مسئولان را برای مشاهدۀ عموم روی یوتیوب ارسال می‌ کنند. حتی ساکنان مناطق فقیرنشین نیز راه‌ های استفاده از فیسبوک و دیگر شبکه‌ های اجتماعی را پیدا کرده‌ اند تا بتوانند تلاش‌ های دولت‌ های خود را جهت انتقال آن‌ ها به حاشیه‌ های دورتر شهرها به چالش بکشند. با‌ توجه‌ به این وقایع، به‌ راحتی می ‌توان نتیجه گرفت که قابلیت ‌های دیجیتال قرن بیست‌ و یکم در حال اعمال تغییرات بنیادی در برابر چشمان جهانیان هستند.

اما همچنان، در میان این خیال‌ پردازی‌ ها و رؤیابافی‌ های انقلابی، حقیقتی ناملایم خود را نشان می‌ دهد: ساختار کلان سیاست بین‌ الملل و نقش ایالات ‌متحده در رأس این ساختار تا حد زیادی دست‌ نخورده و بدون تغییر باقی مانده است. اگرچه گرایش ظاهریِ موجود، رسانه‌ های دیجیتال را نیرویی برای اعمال تغییر و براندازی می ‌داند، ترکیب قدرت نظامی آمریکا، نهادهای بین‌ المللی و ارزش‌ های نئولیبرال، ترکیبی که از نگاه دیگران به نام «امپراتوری آمریکا» شناخته می‌ شود، در عمل با هیچ چالش بزرگی نسبت به سیطرۀ جهانی ‌اش پس از پایان جنگ سرد رو به‌ رو نشده است.

مهم‌ تر از آن، تأثیر قدرت رسانه، از جمله قابلیت‌ هایی که رسانه‌ های دیجیتال قرن بیست ‌و یکم فراهم کرده‌ اند، در حقیقت باعث یکپارچگی سیطرۀ آمریکا و دشوارتر شدن اعمال تغییرات اساسی در این زمینه شده است. ممکن است گاهی جنبش‌ های اعتراضی توده ‌گرایانه پراکنده یا تظاهرات رادیکال و تند در گوشه ‌و کنار جهان اتفاق بیفتند، اما با توجه‌ به وضعیت کلی جهان به نظر می‌ آید که جامعۀ بین‌ المللی راضی به ادامۀ نقش امپراتوری آمریکا به‌ عنوان «حکمران جهان» است.