نگاه خیره: تحلیلی پسااستعماری بر نگرش های شرق شناسانه به سینمای ایران

«حدود 30 سال پیش، به مناسبت دهمین سال فعالیت مدیریت جدید سینمای ایران پس از انقلاب اسلامی، همایشی با عنوان «سمینار بررسی سینمای پس از انقلاب» برگزار شد. در این سمینار شهید سید مرتضی آوینی مقاله‌ ای با عنوان «سینما، مخاطب» ارائه کرد که واکنش‌ های بسیاری برانگیخت. او خود ماجرا را این‌ گونه روایت می‌ کند:

... عجیب برآشفته بودند و دیگر حتی رعایت پرستیژ هم که از اهمّ واجبات آداب روشنفکری است، نمی‌ کردند. توی سؤالات یکدیگر می‌ دویدند و اجازه حرف‌ زدن به من نمی‌ دادند... [مجری جلسه] که برآشفتگی و پرخاشگری آنان را دید آهسته گفت: «عجب دیکتاتورهایی شده‌ اند!»... تا هنگامی‌ که این جماعت سخن بگویند و ما ساکتیم چیزی نیست، اما وای از آن هنگام که ما هم بخواهیم چیزی بگوییم! ... در میان یادداشت‌ هایی که برای من می‌ رسید کار به فحاشی هم کشیده بود... گفتم «باور کنید من قصد توهین نداشتم! این شما هستید که به شنیدن حرف‌ های خلاف مشهور عرف روشنفکری و خلاف تصور غالبی که در باب سینما وجود دارد، عادت ندارید»... خلاصه کار تا آنجا بالا گرفت که یک نفر از ردیف جلو بلند شد و از سر مزاح گفت: «اصلا بریزیم و آقای آوینی را بزنیم!»...