مدعای اصلی کتاب «عقود الدرر» این است که ما با دو گونه مهدی مواجه ایم: نخست مهدی منتظر که پیامبر وعده ظهور او را در اخرالزمان داده است؛ و دیگر مهدیان متعددی که در طول تاریخ ادعای مهدویت کرده اند. تنها کسی که همه نشانه های مهدی بر او تطبیق می کند و ایمان به او واجب است، مهدی منتظر است. دیگر کسانی که ادعای مهدویت کرده اند، یا دیگران آنها را مهدی دانسته اند، مهدی به معنای عام کلمه هستند، نه مهدی منتظر و نشانه های او را ندارند.
بنابریان برخی از احادیث که نشانه های مهدی را می دهند ولی با نشانه های مهدی منتظر تفاوت دارد باید بر این مهدیان تطبیق کرد. با این نظریه بسیاری از احادیث مهدویت تفسیر صحیحی پیدا می کند و دیگر لازم نیست ده ها نفر از مدعیان مهدویت را، که عالِم و پارسا بودند، دروغگو بخوانیم. آنها انسان های خیرخواه و عدالت طلبی بودند که به اندازه توان خود تلاش کردند ظلم و ستم را از بین ببرند، ولی البته تنها مهدی منتظر خواهد توانست عدل و داد کامل را در سرتاسر زمین برقرار کند.