وسعت یا عمق: چرا در جهانی تخصص گرا از شاخه ای به شاخه ای پریدن بهتر است؟

بسیار شنیده‌ایم که می‌گویند اگر می‌خواهید مهارتی را بیاموزید، اگر می‌خواهید نوازنده‌ای ماهر شوید، یا در هر کاری سرآمد شوید، باید از سنین کم شروع کنید، تمرکزتان را تماماً وقف آن کار کنید و ساعات زیادی را به تمرین هدفمند اختصاص دهید.
اگر سرسری کار کنید و دست نجنبانید و متمرکز و مستمر کار نکنید، هرگز به جایی نخواهید رسید و دیگران گوی سبقت را از شما می‌ربایند.
در یک کلام، برای موفقیت باید متخصص شوید.
اما دیوید اپستین، در تحقیقی طولانی و روشمند، مسیر موفقیت بسیاری از ورزشکاران، هنرمندان، مخترعان و دانشمندان را بررسی کرده و به نتیجه‌ای خیره‌کننده‌ رسیده است:
در اغلب زمینه‌ها، به‌خصوص حوزه‌های پیچیده و پیش‌بینی‌ناپذیر، کامیابی از آن متفنن‌هاست نه متخصص‌ها. متفنن‌ها به جای تمرکز بر یک حوزه، از این شاخه به آن شاخه می‌پرند؛ آن‌ها راهشان را دیر پیدا می کنند، اما خلاق‌تر و چابک‌ترند و راه‌حل‌هایی را می‌بینند که از چشم همتایان متخصصشان پنهان می‌ماند.

اپستین در این کتاب ماجراهای متعدد و دور از انتظاری از پیروزی‌ها و شکست‌ها نقل می‌کند و راهنمایی‌مان می‌کند که چطور بی‌آنکه سردرگم شویم و عمری را به بطالت بگذرانیم، جهانمان را وسعت ببخشیم و توانایی‌هایمان را پرورش دهیم.