اخلاق ربانی 22: حسد

آنچه از باران حسد می‌روید، فساد کردن است. ٔ مصلحت‌اندیشی، خیراندیشی و خیرخواهی مطرح نیست. آن جامعه هم نسبت‌ به خوِد افراد جامعه و هم نسبت‌ به کسانی که مسئولیّت دارند رو به فساد می‌رود و افراد شایسته و لایق اصلاً نمی‌توانند جلو بیایند؛ چون کسانی که شایستگی دارند، مورد حسد قرار می‌گیرند. شایستگی فضیلت است و همان شایستگی مورد حسد قرار می‌گیرد؛ لذا افراد لایق و شایسته متّهم می‌شوند و نمی‌شود از آن‌ها بهره‌گیری کرد.

امام (رضوان الله علیه) می‌فرمودند: اگر تمام انبیا (علیهم السلام)، در یکجا با هم جمع بشوند، هیچ‌وقت با هم مزاحمت ندارند. دلیلش این است که مقصود و مقصد آن‌ها مادّیّت نیست. چون مقصد، مادّیّتِ محدود نیست، مزاحمت نیست. مزاحمت هم که نبود، دیگر دعوا و کدورت نیست؛ بلکه صمیمیّت و اُخُوّت است. آنگاه این مفاسد پیدا می‌شود که مسئلهٔ نفس و التذاذات محدود نفسانی که آمیخته به کدورت‌ها ست، برای انسان مطرح باشد.