اخلاق ربانی 24: حقوق والدین، خویشاوند و همسایه

انسان در باب رحم باید جویا شده و مراقب باشد، رسیدگی داشته باشد و احوالپرس او باشد و جهات نفسانی در کار نیاید امّا خیلی هم نباید نزدیک شد؛ در نزدیک شدن متعارف باشد. چون گاهی زیاد نزدیک شدن مسئله آفرین است. تعبیری داریم که می گوییم: دوری و دوستی! البتّه نه آن دوری و یک وقت استفادۀ سوء نشود. مسئله این است که زیاد قاطی نشوید. این زیاد قاطی شدنها گاهی موجب می‌شود که قطع رحم بکند. معتدل باشید؛ نه دوری گزیدن بر محور جهات نفسانی، نه این طور نزدیک‌شدن.

پدر و مادرها هم این را بدانند که آن ها هم کاری نکنند و نسبت به فرزندانشان توقّعاتی نداشته باشند که آن‌ها سرپیچی کنند و نتیجه‌اش این بشود که عاقّ بشوند. سرنخ فقط دست فرزندان نیست. یک عدّه از فرزندان جوان و نادان هستند، بی توجّهی می کنند و مبتلا می‌شوند. امّا ممکن است یک عدّه از آن ها را هم پدر و مادرها در اثر بی توجّهی و تقاضاهای بی جا مبتلا کنند.

اگر همسایه بد است، انسان خودش بد نکند. اگر او اذّیت می‌کند، آیا اذّیت او مجوز می‌شود که انسان اذّیتش بکند؟ نه. ما روایات بسیار داریم. یکی از بزرگان می‌فرمود: یک غلط را بغل غلط دیگر بگذاری، دوتا غلط می‌شود. اگر او اذّیت کرد، تو اذّیت نکن.