اخلاق ربانی 35: ظلم

بپرهیز از ظلم؛ چون از گناهان کبیره است؛ از بزرگترین گناهان است. مسئلۀ نکوهش ظلم چیزی نیست که بخواهد مورد بحث قرار بگیرد؛ چرا؟ زیرا جزء اولیّات بحث عقل عملی است و خیلی روشن است. اگر کسی بخواهد نکوهش ظلم را بفهمد، این است که جزء قضایای اوّلیه در بحث حکمت عملی، حُسنِ عدل و قبحِ ظلم است. حسن و قبح که مطرح می‌شود، وقتی مثال می‌زنند آنقدر این مسئله روشن است که گفته می‌شود: عقلاً ظلم قبیح و زشت است.

رضای به ظلم هم از نظر گناه با عامل و کمک کننده اشتراک دارد. انسان نباید راضی به ظلم باشد. هر چند کسی که لفظاً چیزی نمی‌گوید، ولی اگر در دلش از تجاوزی که شخصی به شخص دیگری کرده _مالی، جانی یا آبرویی باشد_ روی یک سنخ روابط نفسانی مثل عداوت یا حسدی که با او دارد، خوشش بیاید و کیف کند، در ظلم شریک است.