اخلاق ربانی 30: آفات زبان؛ استهزا، شوخی و خنده

بحث این بود که طرف مسخره شونده مؤمن باشد، شناسایی شده باشد و ادای او را طوری در بیاورند که برای دیگران خنده آور باشد؛ نه اینکه هر حرکتی که انسان در بیاورد تمسخر باشد. نگویند که این مرتجع ها می‌خواهند در هنر را ببندند؛ به خدا قسم اینطور نیست! حدود و ثغورش را یاد بگیرید.

یکی از روش هایی که بزرگان ما به ما آموخته‌اند، این بوده که با افرادی که انسان محشور است، می خواهد آنها را تأدیب بکند و مسائلی را از جهات امور معرفتی، عملی و اخلاقی به آنها القا کند، یکی از بهترین روشها برای القا این است که آن مطالبی را که ممکن است روح در ابتدا با آنها یک نوع حالت جبهه‌گیری داشته باشد، درقالبی شیرین بریزد.اگر پوششی از شیرینی روی آن بکشی، طرف مقابل آن را می‌خورد؛ یعنی روحش آن را می‌پذیرد. گاهی ما تعبیر می‌کنیم که در ذهنش بهتر جا می‌افتد؛ لذا من دیدم و نقل هم کردم که بزرگان این روش را داشته‌اند.