اخلاق ربانی 25: سخن و سکوت

سکوتی که در رابطهٔ با بینش و آمیختۀ به تفکّر است، تفکّری است که حول محور حق تعالی، آلاء، صفات، قدرت و … حق است که جنبۀ سازندگی نسبت‌به بُعد معنوی انسان دارد. ببینید که این سکوت چقدر نقش دارد. اگر سکوت نباشد، این تفکّر هم نیست. اگر این تفکّر نباشد، انسان، انسان نیست. آنگاه انسان به انسانیّت و هدف از خلقتش می‌رسد، که اهل تفکّر باشد.

چون کاربرد کلام و سخن بیشتر است لذا در این مقایسه‌ها این‌گونه است کلام مفید نسبت به سکوت مفید، بهتر است . کلام خوب، خوبتر از سکوت خوب است و همچنین کلام مضرّ از سکوت مضرّ، بدتر است. کلام زشت، زشتتر از سکوت زشت است. دلیلش را هم در جلسۀ گذشته مطرح ردم، که مسئلۀ کاربرد زبان است؛ چون کاربُرد زبان؛ یعنی کلام، سخن و گفتار، بیشتر از کاربُرد سکوت است.