چهل سالگی در بیم و امید: جستاری در سرمایه اجتماعی و آینده جمهوری اسلامی ایران

در مقطع چهل سالگی بزرگترین و پربسامدترین نیمه دوم قرن بیستم، که رشته‌ های متعددی از جریان‌ ها و حتی نظم سیاسی استراتژیک در منطقه و حتی جهان معاصر را بازتولید نمود، دو رویکرد بسان دو لبه قیچی سیاست، سرمایه اجتماعی گران‌ سنگ نظام را پاره و رشته‌ های باقی مانده امر اجتماعی ما را پنبه می کند. آینده را بدتر از امروز و امروز را بدتر از گذشته می‌ نمایاند.

رویکرد دوم، که آسیب‌ شناسی آن کمتر مورد توجه و تقریر قرار گرفته است، خوش‌ بینی، محافظه کاری، کتمان فقر و فساد و تبعیض باقی مانده از میراث نااجتماعی توسعه، دولت رانتی، و چالش‌ های دین و دولت، نادیدن عارضه‌ ها و امراض درون است.
این رویکرد که ناخواسته، خستگان و معترضان به وضع موجود را به صف معاندان و برگشتگان می‌ کشاند، بعضا تنها موضوع و ماموریت وفاداران به نظام و انقلاب انگاشته می‌ شود و در توافقی نانوشته و اپیدمیک، به گفتاری تکراری و خسته کننده رسانه‌ های سنتی و جمعی وفاداران و دلبستگان بدل می‌ گردد.

در این کتاب، رصد میدانی تحولات سرمایه اجتماعی کشور و تمرکز بر دیدگاه و خط‌ مشی‌ های رهبر فرزانه انقلاب اسلامی مبنی بر امید و نگرش به آینده در افکار عمومی همواره مورد تهدید ایرانیان، مدنظر بوده است.

چهل‌ سالگی در بیم و امید، محصول دغدغه و ترجمان تلاش هسته افکار عمومی و تغییرات اجتماعی مرکز رشد دانشگاه امام صادق علیه السلام و نیز هسته ارتباطات سیاسی دانشکده معارف اسلامی و فرهنگ و ارتباطات است که در آستانه چهلمین سال پیروزی انقلاب اسلامی، با دعوت، بحث و گفتگو با دلسوزان و صاحب‌ نظران شکل گرفت.