خدایان بدکردار: رسانه ها، دین و فرهنگ شهرت

فرهنگ شهرت پدیده‌ای فراگیر و رو به گسترش است و در اکثر جنبه‌های زندگی، اگر نه همۀ آن‌ها، نفوذ کرده است. از ورزش گرفته تا سیاست، تا سرگرمی و اقتصاد، شهرت یک سنگ بنای اصلی برای شیوه است که رسانه‌ها زندگی را معرفی و تفسیر می‌کنند.

در فرهنگ شهرت، تمایز میان خود و امر الهی محو می‌شود. یکی از راه‌هایی که این امر در گفتمان تجلی می‌یابد به وسیلۀ اقتباس استعاره‌ها و زبان الهیاتی به منزلۀ بخشی از ساختار روایت‌های شهرت است. پس، سلبریتی‌ها به شمایل بدل می‌شوند؛ ستاره‌ها را به عنوان اشخاصی "آسمانی" می‌شناسند؛ ستاره‌ها "نجات‌دهنده" هستند؛ آن‌ها رستگاری می‌یابند و زندگی حرفه‌ای نوینی را آغاز می‌کنند. این مضمون‌های الهیاتی از منابع دینی وام گرفته شده‌اند، اما از هر نقطه استعلایی جدا شده‌اند. پس، ساختار الهیاتیِ عمدتاً مسیحی به جا می‌ماند، اما به سمت الهیات خود به مثابۀ امری الهی حرکت می‌کند.

ولی همانطور که استعاره‌ها و تشبیهات با سلبریتی‌ها مفصل‌بندی می‌شوند، معنایی که آن‌ها حمل می‌کنند هم شروع به تغییر و دگرگونی می‌کند. پس، مفهوم فرادین فقط تغییر یافتن یا تباهی دین در فرهنگ مردم‌پسند را توصیف نمی‌کند، بلکه در مورد شیوه‌ای که استعاره‌های الهیاتی در گفتمان مردم‌پسند بازسازی و جازده می‌شوند هم دغدغه دارد. بحث به سادگی بر سر این نیست که به زبان دینی در مورد سلبریتی‌ها صحبت می‌شود، بلکه، در این فرایند این استعاره‌های الهیاتی به صورت زیرکانه‌ای دگرگون می‌شوند.