اگر چه از سال ها پیش از جنگ، پرنده های هدایت پذیر از راه دور (پهپاد) به عنوان ابزار اطلاعاتی در ارتش های جهان از جایگاه خاصی برخوردار بودند، اما در ارتش ایران قبل از پیروزی انقلاب اسلامی محلی از اعراب نداشتند، و گفته می شود که چند فروند از پهپادهای هدف در یکی از پایگاههای نظامی دیده شده که در دوران دفاع مقدس هیچ ماموریتی از خود نشان ندادند.
ضرورت بکارگیری پهپادهای شناسایی دقیقاً از روزی مطرح شد که فرماندهان جبهه های جنگ با چالشی به نام محدویت پروازی هواپیماهای شناسایی RF4 ارتش روبرو شدند و از عکس هوایی به عنوان مهمترین و قابل اتکاترین وسیله کسب اطلاعات و شناخت موقعیت دشمن در صحنه نبرد، محروم شدند. به دنبال تحریم های اقتصادی- تسلیحاتی، نیاز جبهه های جنگ به عکس هوایی و نگرانی فرماندهان از نبود وسیله جایگزین، نیروهای مومن، متعهد و جوان مراکز تحقیقاتی دانشگاهی بر آن شدند تا در جهت تامین جایگزینی برای آن به فکر چاره باشند.
قرار داشتن کشور در تحریم های اقتصادی - تسلیحاتی امریکا و دنیای غرب از یک طرف و تصویب عملیات استانچ 1 علیه جمهوری اسلامی، امکان دستیابی به پهپادهای نظامی را برای سپاهیان اسلام طولانی و یا غیر ممکن ساخته بود که رزمندگان برای تامین آن هدف مجبور به ساخت و ارتقای هواپیماهای مدل شدند.