دعای عرفه: درس شناخت و خودسازی از امام حسین (ع) در صحرای عرفات

قرآن و دعا

اگر قرآن هم می‌خوانید، قرآن از دعا تعریف می‌کند و مردم را به دعا وامی‌دارد:

قُلْ ما یَعْبَأُ بِکُمْ رَبّی لَوْ لا دُعائُکُمْ فَقَدْ کَذَّبْتُمْ فَسَوْفَ یَکونُ لِزاماً.1

ای پیامبر، به مردم بگو: «اگر دعای شما نبود، خدا به شما اعتنایی نداشت. شما کافران آیات حق را تکذیب کردید و به‌زودی به کیفر آن گرفتار خواهید شد.»

بنابراین، آن‌ها که می‌گویند: «ما دعا را نمی‌خواهیم» قرآن را هم نمی‌خواهند؛ یعنی قرآن را قبول ندارند.

وَ قالَ رَبُّکُم ادْعونی اَسْتَجِبْ لَکُمْ.

و پروردگارتان فرمود: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم.»

ان شاء الله خداوند ما را از اهل دعا و اهل ذکر و اهل قرآن قرار دهد.

آدم(ع) در عرفات

فَتَلَقَّی آدَمُ مِن رَبِّهِ کَلِماتٍ فَتابَ عَلَیهِ اِنَّهُ هُوَ التَّوّابُ الرَّحیمُ.

آدم از پروردگارش کلماتی دریافت کرد و با آن به سوی خدا بازگشت، و خداوند توبۀ او را پذیرفت که او توبه‌پذیر مهربان است.

طبق روایت امام صادق(ع)، آدم(ع) پس از خروج از جوار خداوند و فرود به دنیا 40 روز هر بامداد بر فراز کوه صفا با چشم گریان در سجده بود. جبرائیل بر آدم(ع) فرود آمد و پرسید:

— چرا گریه می‌کنی ای آدم؟

— چگونه می‌توانم گریه نکنم، در حالی که خدا مرا از جوارش بیرون