در ایران باستان فره مند بودن، شرط حاکمیت اجتماعی بوده است تا بهروزی مردم، آبادانی زمین و فراوانی ارزاق تامین شود و بی نظمی، شرارت و دروغگویی برچیده گردد؛ که این امور می تواند توسط خرد مادرانه نیز محقق گردد. در مبانی فرهنگی ایران باستان عقلانیت با اخلاق اهورایی همراه است. زن و مرد که از خرد ذاتی مساوی برخوردارند، باید با پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک، صفات اهورایی را در زمین گسترش دهند. طبق اسطوره های ایران باستان فرّه ایزدی از طریق مادران منتقل می شود؛ بنابراین حضور خردورزی مادرانه در حاکمیت، ثروت های مادی و معنوی را حفظ می کند، خیر و برکت را می افزاید، خشونت را کاهش و مهربانی را افزایش می دهد. چنان که در برهه هایی از تاریخ ایران باستان زنان تجربه های حاکمیتی درخشانی داشته اند و قدرت نرم مادرانه و صلح طلبانه را از خود به یادگار گذاشته اند.