انقلاب اسلامی در کردستان

با اوج‌گیری انقلاب اسلامی در سال 1356 و در نتیجه‌ی فعالیت‌های تبلیغی روحانیون تبعیدی به کردستان، از پاییز 1357 تظاهرات‌هایی در حمایت از انقلاب اسلامی برپا گردید و در دی و بهمن ماه نمادهای رژیم پهلوی در سنندج و سایر شهرهای استان پایین کشیده شد. اعلامیه‌ها و حمایت‌های روحانیون متنفذ کردستان در این زمان نشان می‌دهد که مردم کردستان همگام با سایر طبقات ملت و اقوام خواهان برپایی حکومت اسلامی بودند.

پیروزی سریع انقلاب اسلامی، حضور کمرنگ و تلاش نه چندان درخور نیروهای وفادار به انقلاب و عدم بسیج همه‌ی ظرفیت‌های مردمی در کردستان موجب تحرّک و قدرت‌گیری گروهک‌های تجریه‌طلب با گرایش‌های شدید قومی و تفکرات ضدّ ملی و مارکسیستی مثل حزب دموکرات، کومله و چریک‌های فدایی خلق و پیکار و... شد. این گروه‌ها در برگزاری همه‌پرسی نظام جمهوری اسلامی، انتخابات خبرگان و قانون اساسی و مجلس ایجاد اختلال کردند و مانع فعالیت‌های ارگان‌های انقلابی مثل جهاد سازندگی، کمیته‌ی امداد، بنیاد مسکن و... شدند. این تحرکات واگرایانه سبب شد تا بسیاری از نیروهای انقلابی و سرمایه‌های سازندگی در منطقه صرفِ خنثی‌سازی شورش‌ها و شرارت این گروه‌ها شود و هزینه‌های مادی انسانی فراوان بر کشور تحمیل گردد.