الصحیفه المهدیه الجامعه (با ترجمه فارسی)

از بزرگترین نعمت‌های الهی به بندگانش اجازه‌ای است که به آنها داده تا او را بخوانند، چه نعمتی از این برتر با چه افتخاری از این بالاتر که بنده بتواند با پروردگار عالم رازونیاز کند و بالاترین که خود او دعوت نموده باشد.

چقدر باید بنده شاکر باشد که خدا چنین نعمتی به او بخشیده و چنین ملتی بر او نهاد و چنین باب رحمتی به روی او گشوده است؟!

و چقدر باید قدردانی کند از این فرصت که خداوند دوست دارد بنده اش به درگاه او روی آورد و خواسته هایش را از او بخواهد؛ چقدر بنده اش را گرامی داشته و به خواسته به عزت او آسیبی نرسد که فرموده: دوست ندارم اظهار نیاز نزد دیگران کند؛ بچه قدر جفاست که بنده به این دعوت الهی بی اطلاعی کند و خود را از این همه لطف و مرحمت محروم نماید! آیا او می داند که پایگاه عظیمی و چه پناه گاه محکمی را از دست می دهد؟ آیا می داند در میدان زندگی و در برابر این همه دشمن خود را خلع سلاح نموده، و چگونه می خواهند در این میدان نبرد پیروز گردد؟ آیا نشنیده است که رسول خدا ص فرمودند: «آیا شما را راهنمایی کنم به سلاحی که از شهر دشمنان تا نجات می دهد و روزی شما را زیاد می‌گرداند؟» و فرمود: «پروردگارتان را در شب و روز بخوانید همانا دعا سلاح مومن است».

حضرت رضا ع به اصحاب خود فرمود: «بر شما باد به سلاح پیامبران، که همانا دعاست».

یعنی پیامبران نیز دعا و ارتباط با خدا و مدد گرفتن از آن سرچشمه قدرت می توانستند ماموریت خطیر خود را انجام دهند، بنابراین دعا و وسیله تقرب به درگاه ربوبی است.

صاحب این ادعیه آخرین ذخیره الهی، نورالانوار، ولی مطلق پروردگار، حجت حق، حضرت مهدی علیه السلام است.
او وارث مواریث همه انبیا الهی و جامع جمیع کمالات آنهاست، هرچه خوبان همه دارند او به تنهایی دارد. اوست که جهان پر از جهالت و نادانی را پر از علم و دانش خواهد کرد، در جهان پر از ظلمت را پر از نور خواهد نمود؛ «و چنان نور وجودش در عالم می‌تابد که مردم را بی نیاز از نور خورشید می‌سازد».
او کسی است که با ظهورش همه حقایق عالم را ظاهر می سازد، پرده از اسرار آفرینش برمیدارد و دریچه‌های علم را به روی مردم می گشاید.
امیرالمومنین علیه السلام به کمیل فرمود:
«هیچ علمی نیست مگر اینکه من آن را آغاز می‌کنم و هیچ سرّی نیست مگر اینکه قیام کننده‌ی ما آن را به پایان می‌رساند.»