بچه تان مبارک

خانم و آقای توک

مثل همهٔ آخر هفته‌ها خانم و آقای توک، سگشان را در خانه گذاشتند و به مهمانی رفتند. البته خودشان از شنیدن کلمه سگشان به شدت ناراحت می‌شوند و ترجیح می‌دهند سگشان را یا پسرشان بگوییم یا اسمش را، ناندا. روز اوّلی که اسباب‌کشی کردند، همهٔ همسایه‌ها پشت درهای بسته‌شان فقط صدای خانم توک را می‌شنیدند:

«بدو مامان، بیا پسرم.»

و صدای آقای توک:

«از این‌طرف بابایی، اون‌ور نه، از این‌طرف.»

و صدای ضعیف و زیری که انگار فقط بله‌گفتن بلد است و گاهی پشت‌سرهم تکرار می‌کرد:

«بله، بله، بله، بله، بله، بله، بله، بله…»

چهار روز بعد پسرِ سه‌ساله همسایه‌شان خوش‌حال از پیداکردن دوستی جدید، درِ خانه‌شان را زد و اجازه خواست تا با بچه‌شان بازی کند. خانم توک در را باز کرد و به کوتوله روی پادری گفت:

«وای عزیزم، بچه من هنوز خیلی کوچولوئه؛ نمی‌تونه بیرون بیاد، ولی اگه بخوای تو می‌تونی بیای تو و باهاش بازی کنی.»

همان لحظه گلوله پشمیِ سفیدی «بله بله» کنان از اتاق‌خوابشان بیرون آمد و خانم توک هیجان‌زده فریاد زد:

«بیا پسرم، دوستت اومده دم در.»

قبل‌ازآنکه پسرش از در بیرون برود، بغلش کرد تا دو دوست باهم کمی آشنا شوند؛ اما نفهمید چه شد که کوتوله روی پادری به همان سرعتی که ناندا از اتاق‌خواب به جلوِ در آمده بود، جیغ‌زنان به خانه‌شان برگشت و در را پشت‌سرش بست. گویا بیشتر انتظار یک دوست دوپا را داشت تا دوستی که هر لحظه ممکن بود یک جایش را گاز بگیرد یا بلیسد. خانم توک هم در را بست و به اتاقش رفت تا برای مهمانی شبش آماده شود. همه خانه را یک لایه از پشمِ پسرشان پوشانده بود. روی یک مبل با یک لایه پشم می‌نشستند، غذا را با یک لایه پشم می‌خوردند و لباس را با یک لایه پشم می‌پوشیدند. خانم توک پوست یک سمور را جلوِ آشپزخانه گذاشته بود تا بهانه‌ای باشد برای پشم‌های معلق در هوا و غذا و مبل و لباس‌ها. مهمانی که می‌رفتند سگشان را در خانه می‌گذاشتند و حالا صدایش حسابی رسیده بود و از طبقه چهارم هم در پارکینگ می‌پیچید. اوّل در پارکینگ می‌ایستادند و خودشان را از پشم‌ها می‌تکاندند، بعد تمام راه را در ماشین با چسب لباس‌هایشان را تمیز می‌کردند و در آخرین لحظه دستی روی لباسشان می‌کشیدند و وارد مهمانی می‌شدند. سیزده‌چهارده‌سالی بود که ازدواج کرده بودند. خانم توک دلش نمی‌خواست بچه‌دار شود، آقای توک هم خودش نظر خاصی نداشت. خانم توک می‌خواست به‌جای به دنیا آوردن یک بچه جدید، بچه‌ای دیگر را که به دنیا آمده و خانواده‌اش رهایش کرده‌اند بزرگ کند. آقای توک هم مخالفتی نداشت؛ اما مادر خانم توک به‌شدت جلوِ تصمیمشان ایستاد و با تأکید بر اینکه «ذاتِ آدم مهمه»، نگذاشت «بچه‌ای که معلوم نیست ننه باباش کی‌اَن» را به فرزندی قبول کنند. مراحل اداری هم آن‌قدر پردردسر و پرهزینه بود که خانم توک نتوانست بیشتر از یک هفته با مادرش بجنگد و از خیرش گذشت و ناندا را به فرزندی قبول کرد.