این اثر با اشاره به این موضوع که مواجهه سینمای ایران با بحرانها و چالش های زیست محیطی و نیز با مسائل و مشکلات اقتصادی کشور، مواجهه مطلوب و قابلقبولی نیست، یادآور میشود که سینما با ایفای نقشهای نمادین (در قالب فیلم) و نهادین (در قالب نهاد سینما و فعال کردن ظرفیتها و توانمندیهای همه سینماگران، فراتر از سطح متن فیلمها؛ اعم از جشنوارهها، ایفای مسئولیت اجتماعی، تشکیل پویشهای ملی و جهانی)، میتواند نقشی اساسی در گفتمان سازی زیستمحیطی یا اقتصادی (تغییر رویکردها به تولید و مصرف) در کشور ایفا کند.
در این کتاب، انفعال سینمای ایران در دامن زدن به یک گفتمان زیست محیطی یا بسط گفتمان فرهنگی متمرکز بر تولید و مصرف مقتصدانه و فارغ از تنبلی و مصرف گرایی در جامعه ایران، ناشی از عدم بهرهگیری از یک چارچوب فکری چندرشته ای دانسته شده است.به همین منظور تاکید میکند که سینمای ایران نخست باید مفاهیم و مبانی فلسفی و فکری نظریه پردازان، محققان، صاحبنظران و دانشگاهیان را در حوزه های مختلف دریافت کند تا در مرحله بعد بتواند به بازتولید و بازنمایی فرمی، نمادین، تصویری و زیبایی شناسانه آن ها بپردازد.
در همین راستا بهمنظور فهم و دریافتی تحلیلی، چندرشتهای، خبرگانی و نقادانه از نوع مواجهه سینما با این مسائل و دامنزدن به ترویج رویکرد چند رشتهای به فیلم و سینما، سلسله نشستهای تحقیقی، تحلیلی و بازاندیشانه در خصوص چگونگی مواجهه سینمای ایران با برخی از مهمترین مسائل زیستمحیطی و اقتصادی امروز ایران، طراحی و اجرا شده که این کتاب حاصل تجمیع و پیاده سازی آنها است.