این کتاب، روایتی از ظهور ادبیات و تاریخ نگاری ادبیات در ایران است که تلاش میکند تبار ادبیات و تاریخنگاری آن را بررسی کند و نسبت ظهور آن را با فرایند نوگرایی روشن سازد.
این مطالعه، دو هدف عمده را دنبال میکند؛ نخست اینکه با استفاده از پژوهش تاریخی، خطوط گسستی را نشان دهد که به روش های دانستن و انجام دادنی انجامیده است که امروزه بدیهی و مسلم گرفته شده اند و دوم اینکه تلاش های متعاقبی را برانگیزد که بهواسطه نوعی اخلاق و سیاست تجربی به تغییر شکل های موجود بپردازد.