والتر بنیامین، یکی از اثرگذارترین فیلسوفان هنر در قرن بیستم است. او که خود را مارکسیستی انقلابی میدانست، یکی از به نام ترین اندیشمندان معاصری است که، بنا بر تخصص و حوزهی علایقاش، دقیقاً در میانهی معرکهی مناسبات میان هنر و ایدئولوژی قرار گرفته است. وی در جای جای آثارش عبارات و مفاهیم گوناگونی در باب نسبت هنر و ایدئولوژی مطرح میکند.
او گهگاه در برابر آفات ایدئولوژی برای هنر، از هنر مستقل و حتی هنر برای هنر حمایت کرده، نگرانیهای زیبایی شناختی اش را در برابر سیطرهی نظامهای ایدئولوژیک مطرح میسازد؛ و در مقابل، در برابر انحطاط هنر بورژوایی در نظام سرمایهداری، هنر غیرمتعهد را تحقیر کرده، با تأکید بر آرمانها و اهداف انقلابی، تلویحاً از نوعی تعهد ایدئولوژیک هنر دفاع میکند.
کتاب حاضر در صدد تبیین این امر است که چگونه میتوان بدون افتادن در ورطهی تناقضگویی، بنیامین را هم زیباییشناسی نوکانتی و متعهد به ذات و سرشت خود امر هنری دانست و هم مارکسیستی انقلابی و در عینحال یک یهودی منجیباور که تعهد هنر به ایده را بسیار حائز اهمیت میداند.