هنگامی که بحث از ادبیات جنگ میشود. در وهله نخست به ذهن کسانی که نگاهی صرفا اومانیستی و غربی به زندگی و هستی دارند، تصاویری توام با خشونت، خون، دود، آتش، ویرانی، وحشت، مرگ، بیماری، آوارگی و فقر متبادر میشود. پس دور نیست اگر بلافاصله با استناد به اصول و تحلیلهای روانشناختی (آن هم مبتنی بر اومانیسم و داده های غربی) به کل آن را برای روحیه حساس، لطیف و شکننده کودکان و نوجوانان نامناسب تلقی کنند، و جز نوعی ویژه از آن را، که صرفا تصویرگر تلخیها و نیرنگها و خسارتهای جنگ و مبلغ صلح و سازش است آن هم در چارچوبی بسیار محدود تایید نکنند.