تیله های شیشه ای

خانه بزرگ و قدیمی عزیز دو تا پلاک با در بزرگ فلزی ورودی برج های یاقوت فاصله داشت.
( سارا ) با همان لبخند همیشگی اش با بچه ها خداحافظی کرد و زنگ طوسی رنگ را فشار داد. صدای نازک و کش دار ( سمانه ) از پشت آیفون پرسید: کیه؟ دلش غنج رفت: منم آبجی کوچیکه.
وارد که شد، دوباره یاد حرف های ( مبینا ) افتاد.
دستش را روی دیوار آجری کنارش کشید و آرام آرام به سمت حوض وسط حیاط رفت. برگ های رنگارنگ پاییزی، سطح حوض را پر کرده بود. دستش را پایین برد و آن ها را کمی عقب زد، از کنار برگ ها، تصویر صورتش را توی آب دید، خم شد و زل زد توی چشم هایش...
صدای مادر را شنید که سلام می‌کرد. لبخند زد. حس می‌کرد شیرینی توی دهان مادر است؛ آن‌قدر که صدایش گرم و شیرین بود. سرش را از پنجره آشپزخانه بیرون آورده بود... یک‌دفعه صدرا هم بیرون پرید و دوید دنبالش و داد زد: «سلاااام آبجی.» سمانه هم خنده‌کنان توی حیاط دوید. صدرا بدوبدو توپ پلاستیکی راه‌راه سفید و بادمجانی را از کنار درخت انجیرِ گوشه حیاط برداشت و مکث عمیقی کرد. بعد فریاد زد: «اگه راست می‌گی، ضربه چرخشی سوباسا رو بگیر.... هاواللا» و شوت محکمی زد. یک لحظه سکوت شد. چیزی توی هوا پرید. سارا و سمانه توپ را دیدند که آرام از کنارشان عبور کرد. متعجب دوباره سرشان را بالا گرفتند؛ دمپایی صدرا بود که مثل نقطه ریزی در آسمان لحظه‌لحظه درشت‌تر شد و ناگهان توی حوض افتاد و قطرات آب بیرون ریخت. چیزی نگذشت که صدای بلند خنده‌شان تمام حیاط را پر کرد.