●دسته بندی: تاریخچه صهیونیسم و استکبار بین المللی
●ناشر: امیرکبیر
●نویسنده: ایندرجیت پارمار
●سال نشر: 1400
●تعداد صفحات: 402
بنیادها، حتی اگر گاهی (خصوصا در دهۀ 1920 واوایل دهۀ 1930) در حاشیه ماندهاند، رابطۀ نزدیکی با دولت آمریکا داشتهاند. بشردوستی آمریکایی، علیرغم شخصیت به اصطلاح «خصوصی» خویش، خود را در جهت مصلحت «مردم» میبیند. بنیادهای بشردوست در مقام تسهیلگرِ جنبشهای قدرتمند اصلاحطلب عملکردهاند؛ از جمله جنبش منع نوشیدنیهای الکلی، مساعدت اجتماعی به فقرا، قانونگذاری در زمینۀ بهداشت و ایمنی، مقابله با فساد در عرصۀ سیاستورزی، اصلاحات آموزشی و نیز برنامههای «آمریکاییسازی» برای مهاجران. این خودانگارۀ مردممدار، در برابر نگاه «محلی» و در حمایت از نگاه «ملی» پدیدارشد. بنیادها قویا مخالف بخشینگری، سازوکار حزبی، باجسبیل دادنها در کنگره و نیز سیاستورزی تودهای بودند. آنها خلق و تقویت «قوۀ مجریۀ فدرال» را ترجیح میدادند و همچنین، بسیج افکار سرآمدان (دانشگاهیان، سیاستگذاران، روزنامهنگاران، دانشجویان، مدیران بنگاهها و مردمِ دغدغهمند) را، در ابتدا، در راستای جهانیسازی، ترویج دموکراسی و ساخت جامعۀ مدنی جهانی. خلاصه آنکه، بنیادها را دولتسازان خودآگاهِ عصر ترقی خلق و هدایت کردهاند؛ یعنی شهروندانی خصوصی که از قدرت دولت برای مقاصد جهانیگرایانه حمایت میکردند. و امروز، آنها سازندگان خودآگاهِ جامعۀ مدنی جهانیاند. بنیادها زمانی تأسیس شدند که نهادهای مجریۀ فدرال و آگاهی «ملی» در آمریکا ضعیف و تکتک ایالتها قدرتمند بودند. این بنیادها صدها میلیون دلار خرج تشویق نهادهای خصوصی شبهدولتی کردند تا کارکردهایی از قبیل بازسازی شهری، بهبود مدارس و ترویج سلامت و ایمنی در محلکار را انجام دهند، که بعدا زیر چتر دولت فدرال در آمد و توسعه یافت. همچنین این بودجه صرف ایجاد یک پایگاه حامی در افکار عمومی شد. این بنیادها به «ملی سازیِ» جامعۀ آمریکا کمک کردند. امروزه نیز به دنبال هدفی مشابه در سطح جهانیاند. سیستم جهانی از منظر نهادی نسبتا ضعیف است و دولتملتها حسودانه پاسبان حق حاکمیت خود هستند و در این میانه، بنیادها به نهادسازی جهانی و خلق «جامعۀ جهانی» جهانیای کمک میکنند که چنین نهادهایی را پابرجا نگه میدارد و توسعه میدهد.