روشن بینی امام خمینی (ره) در نامه 1368/1/6

شما مشغول به نوشتن چیزهایی می‌شوید که آخرت‌ تان راخراب‌ تر می‌کند.
و ضمن نصایحی به وی، می‌فرماید: ...برای اینکه در قعر جهنم نسوزید، خود اعتراف به اشتباه و گناه کنید، شاید خدا کمکتان کند!

روشن است که این سخنان، پیشگویی از آینده و سرنوشت مخاطب است! این‌که مبدأ این پیش‌گویی کجاست و امام خمینی از چه‌طریقی، از این موضوع اطلاع یافته است، معلوم نیست، اما همه کسانی که با سیره عملی امام از نزدیک آشنا هستند می‌دانند که او از بالاترین مراتب تقوا و مراقبت از قلم و زبان، بهره‌مند بود و از این رو، بدون حجتِ قطعی شرعی، مطلبی را نمی‌گفت و نمی‌نوشت، بنابراین می‌توان پیش‌بینی یادشده را به‌دلایل ذیل دانست:

اول، امام خمینی یقین داشته است که مخاطب، توصیه‌هایی را که در نامه مورخ 6 فروردین 1368 به وی داشته نخواهد پذیرفت و به آن عمل نمی‌کند.

دوم، مخاطب، در آینده، دچار لغزش، یا لغزش‌های خطرناکی می‌شود که آگاهی از آن برای آیندگان و جامعه اسلامی ایران ضروری است و در غیر این صورت، چنین مطلبی را بیان نمی‌داشت.

بنابراین، امام خمینی با بصیرت الهی، به‌روشنی روزی را می‌دید که صحّت انتخاب آیت‌الله خامنه‌ای که خود شایستگی او را برای رهبری جمهوری اسلامی احراز کرده و مقدمات آن را نیز فراهم ساخته است، از سوی آقای منتظری در کتاب "انتقاد از خود" به چالش کشیده می‌شود، و بدین سان، مشروعیت نظام جمهوری اسلامی پس از امام خمینی با مشکل مواجه می‌شود؛ از این رو تکلیف خود می‌دانست که مردم را آگاه کند.

کتاب پیشِ‌رو، این پیش‌بینی را در دو بخش تبیین می‌کند؛ ولی پیش از آن چند نکته در خور توجه‌اند:

یک. انگیزه مقابله با جریان سید مهدی هاشمی

در حال حاضر نیز که ایشان، نگارنده را به انواع تهمت‌ها، متهم ساخته، به‌لطف خداوند منّان، کینه‌ای نسبت به او در خود احساس نمی‌کنم، بلکه در دوران مسئولیت و در آغاز برخورد با جریان سیّد مهدی هاشمی، تلاش امام خمینی، بر آن بود که آقای منتظری را از این گرداب رهایی دهد، ولی او نخواست و یا نگذاشتند! به هر حال، در برخورد با جریان سیّد مهدی هاشمی که به برکناری آقای منتظری از قائم‌مقامیِ رهبری انجامید، انگیزه شخصی و نفسانی نداشتم.

دو. خطرناک‌ترین بیماری اخلاقی

خودبینی و خودپسندی، در میان بیماری‌های اخلاقی، خطرناک‌ترین آن‌هاست. این ویژگی اگر در کسی پیشروی کند، علاج‌ناپذیر بوده و هلاکت در پی خواهد داشت.

سه. توصیف امام خمینی از خود.

امام خمینی، در وصیت‌نامه اخلاقی ـ عرفانی خود در شب 27 آبان 1365، خطاب به فرزندش مرحوم حاج سیّد احمد آقا خود را به‌گونه‌ای توصیف کرده که هر پژوهشگری در تفسیر آن مات و مبهوت می‌ماند، متن سخن امام، چنین است: وصیتی است از پدری پیر که عمری را با بطالت و جهالت گذرانده و اکنون به سرای جاوید می‌رود، با دست خالی از حسنات و نامه‌ای سیاه از سیئات، با امید به مغفرت الله و رجاء عفو الله است...

چهار. نقطه مقابل امام خمینی

آقای منتظری از این منظر، درست در نقطه مقابل امام خمینی قرار دارد، حتی کتابی که به فرزندش توصیه کرده هر وقت مصلحت دانست پس از مرگش منتشر کند و نام آن "انتقاد از خود: عبرت و وصیت"، است، به‌روشنی دلالت دارد که روح حاکم بر سراسر کتاب، حق‌پنداری مطلق خود و انتقاد از دیگران است، به‌باور نگارنده، مبدأ گرفتاری، و برکناری آقای منتظری از رهبری آینده جمهوری اسلامی، همین خصلت ناپسند است.

پنج. سرنوشت مقابله با رهبری مشروع جمهوری اسلامی

نگارنده سطور، نه امام خمینی را معصوم می‌داند و نه خلف صالح او را؛ ولی بر این باور است که پس از معصومان(ع) امام خمینی(س) شایسته‌ترین فقیه برای رهبری جهان اسلام بود و پس از ایشان، کسی شایسته‌تر از آیة الله خامنه‌ای برای رهبری نیست، مشروعیت جمهوری اسلامی، پس از امام خمینی همچنان ادامه دارد و کسانی که با رهبری این نظام، چه در دوران امام خمینی و چه پس از ایشان مخالفت کنند، عاقبت به خیر نخواهند شد.

شش. سپاس

در این مجال لازم می‌دانم، از محقق بزرگواری که مرا در نقد عالمانه و ارائه نکات مفید، در نگارش این کتاب یاری داد ـ و به‌دلیل اینکه مبادا از سوی هواداران آقای منتظری آسیبی به او برسد، متأسفانه نمی‌توانم از او نام ببرم ـ صمیمانه سپاسگزاری کنم.

هفت. اعتذار

ممکن است برای برخی خوانندگان، این پرسش پدید آید که چرا نگارنده از به‌کار بردن لقب" آیة الله العظمی" برای مراجع تقلید خودداری کرده است.

پاسخ این است که عنوان "آیة العظمی (بزرگ‌ترین آیت خدا)، در روایت پیامبر(ص) و اهل‌بیت (ع)، بر امیرالمؤمنین علی(ع) اطلاق شده است."