معنا

به تعبیر نویسنده، «معنا» از کانونی‌­ترین و فراگیرترین مفاهیمی است که آدمی در اختیار دارد، به طوری که گزافه نیست «جهان انسانی» را با «جهان معنا» معادل بگیریم. افزون بر این، بحث از معنا و حامل اصلی­‌اش، یعنی «زبان»، یکی از مهمترین مسائلی است که در کانون توجه فلاسفه قرار داشته است: از بحث­‌های کلاسیک افلاطون تا «فلسفۀ زبانِ» سدۀ بیستم. در امتداد این سنت، دیوید کوپر در کتاب معنا می­‌کوشد با عزیمت از بحث­‌های تخصصی-تحلیلی درباب «معنای زبانی» -معنایی که با کلمات، جملات و اظهارات زبانی همبسته­ است - شرحی عام­‌تر از این مقولۀ بنیادین ارائه دهد و نشان دهد چگونه می‌­توان از «معنا»ی آثار هنری، آیین­‌ها و مناسک، کنش­‌های اجتماعی، ژست‌­های بدنی و درنهایت «هدف یا غایت زندگی» سخن گفت.

کوپر، برخلاف بسیاری از آثار معاصر در باب فلسفه معنا و زبان، دغدغه طراحی «نظریه‌­­ای» در باب معنا را ندارد، بلکه می‌کوشد «معنای معنا» را از طریق کندوکاو در بُرد گستردۀ «معنا» و نقش­‌های گوناگون آن در زندگی روشن سازد. بدین ترتیب، نویسنده، با خارج کردن مسأله معنا از بحث­‌های فنیِ فلسفۀ زبان، بصیرت­‌های تازه­ای راجع به «دلالت»، «کارکرد» و «جایگاه» آن به ما انتقال دهد که نه فقط مورد علاقۀ فلاسفۀ زبان است، بلکه همچنین می‌تواند برای همۀ دانشجویان و خوانندگانی که به وجهی از وجوه درگیرِ مسئلۀ «معنا» هستند مفید واقع گردد.