موقف (سعید تشکری)

میان تاریکی، آذرخش، پلکانی را که به آن رسیدم نشانم نداده بود. این نردبان نیمه و نصفه و پله شکسته وسط بیابان چه می کرد؟ تا کجا بالا می رفت که تاریکی شب نشانم نمی داد.از شر درندگان پشت سر بی درنگ و بدون وقفه و بی هیچ فکری روی نردبان رفتم. چند پله بالا رفتم، نمیدانم! تا اینکه صدای مردمانی از بالای نردبان به گوشم رسید و مرا میخکوب کرد. گویی مرا به بالا می خواندند. اما آنان نه برای نجات من که برای نجات خودشان مرا به یاری می خواندند.