دیدار با تاریکی

داستان دیدار با تاریکی؛ بازگشت نواسا، یک رمان فانتزی است.

رمانی که نکته قوتش از همان فصل اول آشکار می‌شود.

نویسنده دست روی مسأله‌ای می‌گذرد که به خودی خود جذابیت دارد و آن چیزی نیست جز شبه‌فراموشی.
به گفته ی نویسنده، شبه‌فراموشی چرا که در داستان‌های مختلف علل متفاوت و بسترهای زیادی سبب این فراموشی‌ها و نداشتن خاطره و پیشینه‌ها شده است. اما استفاده از موضوعی که جذابیت بالقوه دارد هیچ وقت شرط این نیست که داستان بالفعل هم پرکشش شود.

با در نظر گرفتن این مساله، باید اشاره کرد نویسنده موفق شده است در جملات ابتدایی فصل اول، توصیف‌ها و گفت‌وگوها را جا بیندازد. آنطور که برای بسط دادن داستان در ادامه به خوبی سوال‌هایی را مطرح و در ذهن مخاطب ایجاد کند.

در ابتدای داستان که اهمیت دارد خواننده تکلیف خودش را برای ادامه دادن یا ندادن کتاب متوجه شود، قلابِ نویسنده به هدف می‌خورد. نواسای جوان با سرزمینی روبرو میشود که نه می‌داند کجاست و نه می‌داند خودش آنجا چه کار می‌کند. سرزمینی که توصیفات درست نویسنده از آسمان و زمینش این حُسن را برای مخاطب دارد که حس گیجی و سردرگمی نواسا را بیشتر احساس کند. انگار همزمان با غرق شدگی نواسا در سرزمین جدید شما هم میان علفزار بی‌انتها و آسمان پر از ابر غرق می‌شوید و این یعنی توصیف به کمک داستان آمده است و فقط فضای بین کلمات را پر نکرده است. کمی بعد نواسا، آدم‌هایی را می‌بیند که آنها هم پاسخی برای ذهن پر از سؤال نواسا و مخاطب ندارند.

دیدار با تاریکی، داستان عجیب دارد. دختری تنها، سرزمینی ناشناخته به اسم سرزمین قهوه‌ای و آدم‌هایی با رفتارهایی غیرطبیعی. این دختر، آدم‌ها و حس‌وحال، همه‌شان یک دستور به مغز مخاطب می‌دهد. بدو و بخوان تا بفهمی اینجا چه خبر است. گاهی حتی دوست دارید نواسا را هُل بدهید تا جلوتر از صفحات کتاب حرکت کند.