دماوند از برج های منهتن (سفرنامه آمریکا)

«ساعت 4:30 صبح اول ژانویه یا اواسط دی ماه است. لباس‌های پلوخوری ام را دیشب اتو کرده ام و می پوشم تا به واشنگتن دی سی بروم. دو ماه پیش بعد از کلی پیگیری، منشی دکتر سید حسین نصر برای امروز، که همه جای این اقلیم تعطیل است، به من وقت ملاقات داد. ارتباط پایانه نامه ام به فرهنگ ایرانی و اسلامی را بهانه کرده ام تا ملاقات حضوری از استاد بگیرم.

در خانه را باز می‌کنم. هوا بسیار سرد است. احساس می‌کنم تنها موجود زنده خیابان هستم و البته قطار برقی که سر ساعت می‌آید تا مرا به ایستگاه معروف قطار برساند. باید شب به خانه برگردم. خدا را شکر دیگر موسیقی آژانس شیشه‌ای گوش نمی‌کنم یکی دو هفته پیش با دانشگاه قرارداد بسته ام و قرار است ترم آینده در دانشگاه تدریس کنم. این روزها در خانه بر دروس متمرکز شده ام. باید به دانشجویان رشته‌های هنری درسی عمومی بدهم، از آنها امتحان بگیرم، و فقط نمره‌ها را تحویل دانشکده بدهم. برای بررسی اینکارهم چند جلسه‌ای را در کلاس استاد قدیمی نشسته ام تا فضا دستم بیاید. به ظاهر مشکل خاصی نباید باشد.

با اینکه امروز از روزهای نیمه تعطیل آمریکاست. ایستگاه پر است از فعالان اقتصادی که قرار است سفر کاری داشته باشند. در هر کوپه از قطار اکسپرس، که به صورت رستورانی طراحی شده است، میز یا میزهایی با کامپیوتر و اوراق این فعالان اقتصادی پر شده است. مشخص است که کار در دفترشان را به میز قطار منتقل کرده اند تا همین مقدار زمان اندک نیز از کارشان عقب نمانند؛ آن هم در روز نیمه تعطیل.

اصولاً سیستم حمل و نقل منظم و پاسخگو از مسائل مهمی است که در توسعه آمریکا و عدالت و تمرکز زدایی (قدرت و ثروت و حتی فرهنگ) نقش اساسی را بازی می‌کند. افراد زیادی روزانه در کلان شهرها کار می‌کنند؛ در حالی که با منزل یا دفاترشان ده‌ها و صدها کیلومتر فاصله جغرافیایی دارند و شب با استفاده از همین نظم سیستم حمل و نقل دوباره به منزلشان باز می‌گردند. این دوری خانه از محل کار در اینجا بسیار رایج است.

قطار طبق اعلام قبلی در ایستگاه یونیون (وصلت) شهر واشنگتن دی سی رأس ساعت 8:45 می‌ایستد. بوی قهوه کل ایستگاه را برداشته است. کم و بیش مسافرانی دیده می‌شوند که جلوی صبحانه فروشی‌ها نشسته یا در صف خرید قهوه و دونات ایستاده اند. ایستگاه نسبتاً بزرگی است و من باید برای رفتن به دانشگاه جرج واشنگتن به ایستگاه متروی شهر بروم.

ایستگاه متروی دی سی با سقف‌های لانه زنبوری و مشبک معروفش هر مسافر را به چندین خط مختلف معرفی و راهنمایی می‌کند که هر خط با رنگ خاصی مشخص شده است. این ایستگاه از ایستگاه‌های فیلادلفیا شلوغ تر است.