آیا غنای عده‌ ای اندک به سود همه ماست؟

به ما آموخته و القا کرده‌اند تا باور کنیم که رفاه عدۀ زیادی در بهترین حالت از رهگذر تلاش برای آراستن و پیراستن و حمایت و پاداش‌دهی استعدادهای عده‌ای اندک بهبود می‌یابد. معتقدیم که استعدادها ذاتا به گونه‌ای نابرابر توزیع شده‌اند؛ بدین‌سان برای برخی از مردم مقدر شده است که به چیزهایی دست یابند که دیگران، هرچقدر هم به سختی تلاش کنند، هرگز به آن دست نخواهند یافت. آن‌هایی که به گونه‌ای خدادادی از این استعدادها برخوردارند کم شمار و پراکنده هستند، حال آنکه آن‌هایی که هیچ استعدادی ندارند یا استعدادی از نوع نازل آن را دارند پرشمار هستند؛

در حقیقت، اغلب ما، اعضای نوع انسان، به دستۀ دوم تعلق داریم. مکررا به ما می‌گویند به همین دلیل است که سلسله مراتب موقعیت‌ها و امتیازات اجتماعی به یک هرم شباهت دارد: هر چه سطحی که به آن دست می‌یابی بالاترباشد گروه مردمانی که می‌توانند از این هرم بالاروند کوچکتر خواهد بود.