هفت چشمه

زندگی جریان داشت، مثل همین آِب پرخاشگر گاهی تند و عصبانی و ویرانگر، گاهی هم آرام و ملایم و کم عمق! شاید خوشبختی همینجا بود! کنار کوروش و در همین لحظه… لحظه ای که قلبم حاضر نمیشد حتی برای یک ثانیه از کوبش بی‌منطق و تندش دست بردارد! خوشبختی همینجا بود، در میان نور خورشیدی که گرم و ملایم از بین پیله کوه و َکلنو روی صورت‌های خندانمان چشمک میزد و لبخند هفت چشمه را با انعکاس نورش به چشممان میرساند… خوشبختی من همین لحظه بود. در همین بهشت کوچکی که با تلاش و سختی فراوانی ساخته بودم و در کنار مردی که از
خیلی قبل‌تر پشتیبان و همراهم شده بود…