لوح فشرده مجموعه درس گفتارهای سینمایی 1: فیلم فارسی (1357 - 1327)

بخشی از مقدمه ای که سید حسن حسینی برای این مجموعه نوشته است به شرح ذیل است:

فیلم های جریان اصلی سینمای ایران طی سه دهه (57-1327) در زمان نمایششان در نوشته های غالب منتقدان بازتابی جز تمسخر و ناسزاگویی نیافته اند. بیشتر منتقدان آن دوران کوشیده اند تا با زدن برچسب «فیلمفارسی» بر این آثار، از بررسی جدی این پدیده طفره روند. تلاش های سالیان اخیر در این زمینه، رویکردهای صرفاً تقویمی و رویدادشمارانه که به اشتباه یا مسامحه تاریخ نگاریشان می نامیم هم گرهی از این معضل تاریخی نگشوده اند و این همه در حالی است که «فیلمفارسی» هم به عنوان سندی از فرهنگ عامه واجد اهمیتی انکارناپذیر در هر گونه مطالعه ی جامعه (و مردم) شناسانه ی آن دوران است و هم به عنوان ادامه ی طبیعی سنت روایت شفاهی تاثیری به همان اندازه مهم بر جنبه های مختلف فیلم (و سریال) سازی امروز ما بر جا نهاده است.

بی توجهی عمومی منتقدان ایرانی به واکاوی وجوه گوناگون این پدیده، بیش از آنکه عدم قابلیت «فیلمفارسی» برای نقد جدی را به نمایش گذارد، از واقعیتی تلخ یعنی ناکارآمدی نظام نقد فیلم ایران در بررسی سینمای عامه پسند بومی پرده برمی دارد.

هدف اصلی از ارائه این مجموعه، ارائه ی الگوهایی برای خوانش این پدیده با روش های نقد فیلم امروز بود. ابزار انتقادی که در این محصول از آنها بهره گرفته ام، گذشته از تکیه ی چند ساله ام به دستاوردهای دانش پدیدارشناسی، نظریه ی ژانر (خصوصاً دستاوردهای جدید این نظریه پردازی ها در مورد ژانرهای ملودرام و موزیکال)، نظریه های رایج در مورد فیلم عامه پسند و سینمای ملی، نظریه ی بوطیقای تاریخی و نظریه ی Camp بوده است.