گفتگو با یوسفعلی میرشکاک

«پادشاهی به چشم حقارت در طایفه درویشان نظر کرد. یکی از آن میان به فراست دریافت و گفت: ای مالک، ما درین دنیا به جیش از تو کمتریم و به عیش خوش‎تر و به مرگ برابر و در قیامت بهتر، ان‎شاءا...» این حکایت سعدی – علیه‎الرحمه – وصف حال «یوسفعلی میرشکاک» است، که روزگار به «حیرت» می‎گذراند و از خدایش طلب افزون‎تر از آن می‎کند و تخت بند «تن» نیست. او خرقه درویشان به بر کرده که جامه «رضا»ست و البته از این لباسی که بر تن دارد، خرسند است. بر این درویش یک لا قبا، طعن‎ها فرود می‎آید و با او کین‎توزی‎ها می‎کنند، اما او همچنان شیوه رندی در پیش گرفته. در بازار دنیا چونان مردمان می‎رود، گاهی در ذوق، گاهی دردمند و با مردمان در راه عقبی نیز یک‎سان می‎رود، اما نه در خسران که امید به‎سان خسروان. «یوسف» پروای نام و ننگ ندارد، چون خودش می‎گوید آن‎چه دلش خواسته گفته و عاریت کس نپذیرفته؛ از همین روی نه در مسجد راهی دارد و نه در میخانه جایی. اهل قبله و متدینین به جرم رندی‎اش می‎رانند و به چوب طریقت می‎نوازند و متجددین به جرم دم زدن از مولایش. «یوسف» اما نام همه شاعران این سرزمین است، اگر «یوسفِ علی» باشند.