عبدالوهاب البیاتی

عَبدالوَهّاب بَیاتی (زادهٔ ۱۹۲۶ در بغداد، درگذشتهٔ ۱۹۹۹) یکی از شاعران نوگرای عرب و عراقی است و معمولاً وی را در کنار نازک الملائکه و بدر شاکر السیاب از اولین شاعران نوگرای شعر عربی می دانند.

آثار:
دیوان ملائکة وشیاطین 1950م
أباریق مهشمة 1955م.
المجد للأطفال والزیتون 1956م
رسالة إلى ناظم حکمت 1956م.
أشعار فی المنفى 1957م.
عشرون قصیدة من برلین 1959م.
کلمات لا تموت 1960م.
طریق الحریة (بالروسیة) 1962م.
سفر الفقر والثورة.
النار والکلمات 1964.
الذی یأتی ولا یأتی 1966م.
الموت فی الحیاة 1968م.
تجربتی الشعریة 1968م.
عیون الکلاب المیتة 1969م.
بکائیة إلى شمس حزیران والمرتزقة 1969م.
الکتابة على الطین 1970م.
یومیات سیاسی محترف 1970م.
وقد صدر له دیوان عبد الوهاب البیاتی الذی ضم دواوینه المذکورة فی 3 أجزاء نشْر دار العودة ببیروت 1972م
قصائد حب على بوابات العالم السبع 1971م
سیرة ذاتیة لسارق النار 1974م.
کتاب البحر 1975م.
قمر شیراز 1975م.
صوت السنوات الضوئیة 1979م.
بستان عائشة 1989م.
کتاب المراثی 1995
الحریق 1996
خمسون قصیدة حب 1997
البحر بعید أسمعه یتنهد 1998
ینابیع الشمس - السیرة الشعریة 1999
ومن أعماله الإبداعیة الأخرى مسرحیة محاکمة فی نیسابور 1973م. ومن مؤلفاته بول الیوار، وأراجون، وتجربتی الشعریةو مدن ورجال ومتاهات وجمعت حواراته فی کتاب کنت أشکو إلى الحجر.