عبدالله شهبازی

عبدالله شهبازی در سال ۱۳۳۴ در شهر شیراز به دنیا آمد. از سال ۱۳۴۸ وارد محافل مذهبی- سیاسی هوادار آیت الله العظمی امام خمینی شد و از شاگردان شیخ محی الدین حائری شیرازی بود. در تابستان ۱۳۴۹ در چهارده سالگی برای نخستین بار به اتهام پخش اعلامیه مرجعیت امام خمینی در مجلس ختم آیت الله محسن حکیم (مسجد نو شیراز) دستگیر شد. وی پس از دو بازداشت دیگر در سال های ۱۳۵۰ و ۱۳۵۱، سرانجام در تابستان ۱۳۵۲ به اتهام عضویت در گروهی با مرام ضدیت با مقام سلطنت به رغم صغر سن به یک سال و نیم زندان محکوم شد.

شهبازی از اوایل دهه ۱۳۶۰ در عرصه تحقیقات مردم شناختی، تاریخی و سیاسی فعال بود. در سال ۱۳۶۷ موسسه مطالعات و پژوهش های سیاسی را بنیان نهاد و به مدت یک دهه اداره امور پژوهشی این مؤسسه را به دست داشت. او در سال ۱۳۷۴، به دستور آیت الله العظمی خامنه ای، مرکز اسناد بنیاد مستضعفان و جانبازان را تحویل گرفت و آن را با نام مؤسسه تخصصی مطالعات تاریخ معاصر ایران تجدید سازمان داد. او در این موسسه فصلنامه تخصصی تاریخ معاصر ایران و ده ها طرح پژوهشی از جمله «فهرست نمایه مطبوعات ایران در دوره قاجاریه»، «دانشنامه ایلات و طوایف ایران» و «روزشمار تاریخ ایران در دوره قاجاریه» را طراحی کرد.
از شهبازی چند نوشتار و مصاحبه در دانشنامه ها و مطبوعات ایران منتشر شده است. دو کتاب خاطرات منتشر شده پس از انقلاب (خاطرات ارتشبد حسین فردوست، رئیس دفتر ویژه اطلاعات محمدرضا شاه پهلوی و خاطرات نورالدین کیانوری، دبیر اول حزب توده ایران) ویراسته او است. مهمترین کتاب وی «زرسالاران» است که پنج جلد آن منتشر شده و در مهر ۱۳۸۸ در وبگاه شهبازی نشر اینترنتی یافته. این کتاب در سال ۱۳۸۵ بعنوان «کتاب سال» برگزیده شد.